Prolog

Śmierć. Czy kiedykolwiek zastanawialiście się co znaczy to słowo? Ja ostatnimi mi czasy bardzo dokładnie analizowałam ten wyraz. To czy istnieje życie poza grobowe? Nikt nigdy tego nie udowodnił i zdaje się, że nikomu się to nie uda. Albo czy cierpienie jest częścią śmierci? Gdyby tak było już dawno mnie tu nie było. Cierpiałam odkąd pamiętam. Nigdy nie zaznałam szczęścia. Moje życie było jednym wielkim cierpieniem. Nie miałam prawdziwego dzieciństwa. Nie znałam moich rodziców. Ba! To nie byli nawet rodzice. Nie mogą się tak nazwać. Nie mają takiego prawa. To bardzo smutna historia. Kiedyś jeszcze Wam opowiem. Obiecuję.
- Wstawaj mała! - jak co wieczór przyszedł ten sam mężczyzna. Potężny, łysy facet. Pomógł mi wstać i zawiązał oczy czarną szmatą abym nic nie widziała. Nigdy też nie mogłam przypatrzeć się mężczyźnie, bo zawsze leżałam na podłodze w ciemnym pomieszczeniu. Tylko kiedy ktoś wchodził wpadało światło ale kiedy drzwi się zamykały ponownie go nie było.
Tak samo jak za każdym razem poczułam powiew wiatru. Odkąd pamiętam byłam tutaj. Tylko dlaczego? W czym zawiniłam, że skończyłam tak? Byłam zwykłym dzieckiem. Dziewczynką jak każda inna. Dlaczego akurat ja?
Mężczyzna trzymał mnie mocno za rękę i prowadził przed siebie. W nozdrzach czułam świeżę powietrze. Moje włosy rozwiewał wiatr a nogi raz co raz drażniły patyki krzewów. Z tego wszystkiego mogłam wywnioskować, że znajdowałam się w lesie. Szyliśmy tak bez końca przed siebie. Droga wydawała się być jakimś torem przeszkód, który przechodzę setny raz.