Rozdział 5

- Wstajemy - usłyszałam szept nad uchem. Powolnie otworzyłam oczy, które od razu zobaczyły ciemne niebo za oknem.
- Hym - jęknęłam kiedy się przeciągałam. Chłopak usiadł na łóżku. Zrobiłam to samo.
- Wyspałaś się? - spytał z troską w głosie. Spojrzał na mnie. Było w nim coś ciekawego, interesującego co przyciągało mnie jeszcze bardziej. Znam go dwa dni a czuję się szczęśliwa i wyjątkowa kiedy jest obok. Chyba zaczynam mu ufać.
- Tak, dziękuję - posłałam w jego stronę ciepły uśmiech.
- A piżama podoba się?
- Tak! Jest śliczna - spojrzałam na bluzkę, która miała nadruk z Myszką Micky. - Skąd ją masz? - ponownie spojrzałam na chłopaka.
- Należy do mojej siostry - podrapał się po karku. - A tak w ogóle ile masz lat? Wiem, że kobiet się o to nie pyta ale... - nie dałam mu dokończyć.
- Mam 17 lat - zaśmiałam się.
- 17? - zrobił duże oczy. Nie mógł w to uwierzyć.
- Tak, 17.
- A Ty? - spytałam z ciekawości.
- Nie wiesz?
- A powinnam? - ciekawe o co mu chodzi?
- No jestem Neymar - pokazał teatralnie na swoje ciało. Zaśmiałam się.
- To już wiem - ciągle mówiłam przez śmiech.
- Na prawdę nie wiesz kim jestem?
- Nie wiem a oświecisz mnie kim jesteś? - nadal mnie to śmieszyło.
- Okej, jutro bądź gotowa o 9 rano - rozkazał - Zabiorę Cię do mojej pracy i zobaczysz czym się zajmuję - pościł oczko i wyszedł z pokoju. Zostałam sama. Wcześniej się najadłam i odświeżyłam w łazience więc postanowiłam pójść w ślady Neymara. Zeszłam na dół. Siedział na kanapie i grał w coś, to chyba jakaś gra o piłce nożnej. Szczerzę? To nie przepadam za tym sportem. W kuchni wzięłam szklankę soku pomarańczowego i jedną kanapkę z serem i pomidorem. Ponownie powędrowałam na górę, do pokoju gościnnego. Tam śpię. Zjadłam w samotności. Zeszłam kolejny raz na parter i pozmywałam po sobie. Chłopaka nie było już w salonie. Poszłam pod jego sypialnię. Zapukałam trzy razy i usłyszałam pozwolenie na wejście. Chwyciłam za klamkę i otworzyłam drzwi od pokoju. Neymar siedział na łóżku w samych spodniach. Przypomniała mi się sytuacja z tamtego wieczoru, kiedy znalazłam pieska. Uśmiechnęłam się pod nosem. Nie zauważyłam, że brunet ciągle na mnie patrzy. Pewnie pomyślał, że jestem nie normalna.
- Gapisz się - stwierdził śmiejąc się. Od razu odwróciłam wzrok. Zakryłam oczy dłońmi. Speszyłam się. Chłopak wstał i powoli podszedł do mnie. Złapał moje ręce, które nadal znajdowały się na twarzy. Zabrał je. Spojrzeliśmy sobie w oczy. Po dłuższej chwili się odezwał - Nie mówię, że mi się to nie podoba - wyznał nadal głęboko patrząc mi w oczy. Czułam, że się zaczerwieniłam.
- Przepraszam nie powinnam - wyszeptałam patrząc na swoje stopy.
- Nie przepraszaj - podniósł moją twarzy. - Nie ma za co. To miłe.
- Miłe? Posłuchaj, nie znamy się długo, nie powinniśmy się tak zachowywać. Pragnę Ci przypomnieć, że zgodziłam się tylko i wyłącznie dla tego, że oferowałeś mi pracę.
- A co jeśli nie dam Ci jest pracy?
- Wynoszę się. - odpowiedziałam pewnym głosem.
- Nie pozwolę. - jego głos był taki magiczny. Przyciągał mnie w każdym stopniu.
- Nie masz tu nic go gadania.
- Jesteś pewna?
- Nie. -czy ja to powiedziałam na głos? Jezu. Miałam to sobie pomyśleć a nie gadać na głos!
- Na taką odpowiedź liczyłem - zaśmiał się i wyszedł na balkon. Udałam się za nim. Stał opary o poręcz. Patrzył na panoramę Barcelony. Musiałam przyznać, że wyglądało to nieziemsko. W oddali było widać jakiś wysoki, kulisty obiekt, jakby stadion. Nie wiem. Wokół niego pooświetlane uliczki miasta. Było cudownie.
- Przepraszam - odezwałam się po dłuższym momencie. Chłopak odwrócił się w moją stronę, ale nic nie powiedział. Dlaczego? Tego też nie jestem w stanie wyjaśnić. Znów to samo. Spojrzał mi w oczy, tak jakby chciał coś z nich wyczytać. Tylko co? - Przestań - wyszeptałam robiąc jeden krok w tył od chłopaka. Chyba chciał mi zrobić na złość i ponownie się przybliżył. - Przestań. - powtarzałam. Niestety nic to nie dało.
- Jesteś upierdliwy - tym razem się zaśmiałam.
- Już to słyszałem.
- Ciekawe dlaczego? - zapytałam z sarkazmem w głosie. Kolejny raz nie odpowiedział! Mam już tego dość! Chciałam go zostawić samego, ale nie udało się. Złapał mnie za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Nachalnie wpił się w moje usta. Odruchowo się oderwałam i dałam z liścia. Tak na prawdę nie wiedziałam co robię. Lubiłam go i nie chciałam tak się zachować. To prawda, jest przystojny, miły, ma śliczne oczy, uśmiech i... Stop! Nie mów, nie myśl w taki sposób o nim! To tylko facet, który Ci pomaga. Ale jak facet... Przestań! Dość! Z moich oczu poleciały łzy. Zasłoniłam się dłońmi i czym prędzej pobiegłam do łazienki. Zatrzasnęłam się w niej. Mogłam spokojnie płakać i tak też było przez kilka minut, dopóki nie usłyszałam pukania do drzwi.

··································································································

Tak wiem - beznadziejny, ale nic innego nie potrafiłam napisać :/

Może to dlatego, że pisałam go wczoraj i dzisiaj na polskim? 

Nie wiem. :D

Nie wiem też kiedy pojawi się następny, bo muszę poprawić oceny w szkole :(

Dziękuję za 18 komentarzy pod poprzednim postem, a może zrobimy mały zakładzik?

Jeśli pod tym rozdziałem będzie 20 komentarzy od razu dodam rozdział 6?

Przypominam, że można komentować anonimowo ;)

Wierze w Was! <3

Do następnego! <3